Όταν πρωί-πρωί ακούς το μωρό να μιλάει, σημαίνει πως έχει ξυπνήσει και περιμένει το γάλα του. Αν και ξέρεις ότι δεν έχει μεγάλη ελευθερία να κάνει τα κόλπα του μέσα στην κούνια, πάντοτε θα πηγαίνεις να ρίξεις μια κλεφτή ματιά.
Από τη μια πλευρά είναι ο τοίχος με παράθυρο και από τις άλλες τρεις πλευρές τα κάγκελα σηκωμένα στο τέρμα. Έτσι συνήθως το βρίσκεις καθιστό στο κρεβατάκι του να παίζει και να περιμένει μέσα στα σκοτάδια να πας να το ταΐσεις.
Εκτός φυσικά αν έχεις ξεχάσει το παντζούρι ανοιχτό. Τότε θα έρθει η γάτα απ’ έξω από το τζάμι και θα δασκαλέψει το εννιά μηνών μωρό να κάνει μαγκιές! Θα του μάθει πως να κάνει κουβάρι τα σκεπάσματα, να πατάει πάνω τους και να σκαρφαλώνει στο παράθυρο για να παίξει μαζί της.
Σαν πατέρας έχεις δύο επιλογές. Πρώτον, να αρχίσεις να φωνάζεις στη γυναίκα σου: ‘’Το παιδί… το παιδί…ανέβηκε στο παράθυρο…θα πέσει να σκοτωθεί…Θεέ μου! (Το πως θα σκοτωθεί πέφτοντας καθιστό, από τα 30 εκατοστά, στο μαλακό στρώμα της κούνιας αυτό είναι άλλο θέμα). Δεύτερον, να μην πεις τίποτα στη γυναίκα σου και να πας να πάρεις τη φωτογραφική μηχανή.
Μπορεί ο φωτισμός να είναι ελάχιστος και ανάποδα – κόντρα από εκεί που μας βολεύει, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάσουμε τη στιγμή. Για μένα ήταν ευκαιρία να δοκιμάσω σε υψηλό ISO (6400-12800) μια ασπρόμαυρη συνταγή που έχει η Fujifilm και την ονομάζει Acros.
Κείμενο: Τάκης Μαρκόπουλος
Free Your Coffee 