Όσες ώρες και αν περπατήσουμε στο δάσος και στο ποτάμι, θα παρατηρήσουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να συναντήσουμε κάποιο μικρό ζωάκι μέσα στο νερό. Φυσικά και ξέρουν να κρύβονται καλά και να στέκουν τελείως ακίνητα καθώς περνάμε από δίπλα τους. Ο λόγος που δεν τα βλέπουμε όμως δεν είναι οι ικανότητές τους στο καμουφλάζ αλλά ότι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Ελπίζω να κάνω λάθος και απλά να μην είμαι τόσο παρατηρητικός όσο νομίζω.
Το να περπατάμε μέσα στο ποτάμι και να παρατηρούμε τα μικρά ζωάκια να κολυμπούν στα νερά μόνο χαρά μπορεί να μας δώσει…εκτός από μια φίλη μου τη Μαρία!
Καθώς περπατάγαμε μέσα στο νερό ο αδερφός μου, η Μαρία κι εγώ συναντήσαμε ένα πολύ μικρό φιδάκι να κολυμπάει καταπάνω μας. Για να μην τα πολυλογώ, η Μαρία γύρισε αγκαλιά σπίτι και κατάφερε να μιλήσει μετά από 3 ώρες! Η τρομάρα και το σοκ δεν πρέπει να έχουν περάσει ακόμα γιατί από τότε (καλοκαίρι του 2001) δεν με έχει ξανακάνει παρέα!
Δεν χρειάζεται όμως να υπερβάλουμε σαν την Μαρία. Πρέπει να σεβόμαστε και να φροντίζουμε τη ζωή στο ποτάμι. Δεν σκοτώνουμε κανένα ζωάκι, όσο και αν το φοβόμαστε, και δεν πετάμε ποτέ τα σκουπίδια μας στη φύση.
Κείμενο: Τάκης Μαρκόπουλος
Free Your Coffee 