Τα αυτοκινητάκια αρέσουν σε όλους. Όλοι μας είχαμε τουλάχιστον από ένα που το τσουλάγαμε πέρα δώθε όλη τη μέρα. Μερικοί από εμάς, αν και μεγαλώσαμε, συνεχίζουμε να έχουμε όχι μόνο ένα αλλά καμιά τρακοσαριά. Φυσικά σε κανέναν δε λέμε ότι συνεχίζουμε να παίζουμε μαζί τους. Και ότι έχουμε πάντα μερικά πάνω στο γραφείο για να περνάει ευχάριστα η ώρα μας, περιμένοντας να κάνει export ο υπολογιστής τις φωτογραφίες από το lightroom και το photoshop.
Το πρώτο αγαπημένο μου αυτοκινητάκι το απέκτησα στο νηπιαγωγείο. Ένα κίτρινο φορτηγάκι. Πάντα, μα πάντα το είχα μαζί μου! Μέρα και νύχτα! Ώσπου ξαφνικά εξαφανίστηκε…. Είχαμε πάει διακοπές στο χωριό του παππού μου και το αυτοκινητάκι μου χάθηκε! Έφαγα τον τόπο αλλά αυτό πουθενά! Πάντα υποψιαζόμουν ότι ένα μεγαλύτερο παιδί μου το πέταξε στο ποτάμι για να γελάσει. Ποτέ δεν μπόρεσα να το αποδείξω και απέσυρα τις κατηγορίες.
Μετά από εικοσιπέντε περίπου χρόνια, είχα πάει το ποδήλατό μου στο χωριό για να κάνω βόλτες στα μονοπάτια και στους χωματόδρομους μέσα στο δάσος. Χειμώνας ήταν, ούτε που θα ίδρωνα, ούτε που θα έσκαγα. Αφού χόρτασα λοιπόν χαλάζι και κρύο, το κατέβασα στο κατώι (υπόγειο στα χωριά που παλιά έβαζαν τα ζώα). Δεν είχα καμία όρεξη να σπάσω τίποτα πλευρά στο παγωμένο έδαφος ή σε κάνα δέντρο. Κι εκεί που πέταξα το ποδήλατο πάνω στον παλιό πέτρινο τοίχο, έφυγε μια πέτρα και τι να δω…. Το αγαπημένο μου αυτοκινητάκι! Κρυμμένο για δεκαετίες εκεί στα σκοτάδια! Εκεί που παλιά παίζαμε κρυφτό! Εκεί μου το έκρυψε κακό ψόφο να ‘χει!!!
Ποτέ δεν ευχόμαστε να πάθει κάποιος κακό. Απλά είναι μια έκφραση πάνω στην αγανάκτησή μας. Ούτε πιστεύω πως έχουμε τη δύναμη να ματιάζουμε, να γλωσσοτρώμε και να ρίχνουμε κατάρες στους άλλους. Το ότι έμαθα, πως ο παλιό «ανόητος» την επόμενη μέρα που βρήκα το αυτοκινητάκι μου, καθώς είχε πάει για κυνήγι, γλίστρησε πάνω σε κάτι βράχια και έπεσε και τσακίστηκε και κόντεψε να αυτοπυροβοληθεί με την καραμπίνα του, είναι σίγουρα θέμα καθαρής απροσεξίας και όχι προϊόν κάποιας κατάρας!
Κείμενο: Τάκης Μαρκόπουλος
Free Your Coffee 